ท่องเที่ยวเชิงวิพากษ์

ผมไปสังขละบุรีกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็จำไม่ได้แล้ว ราวกับว่าเป็นนักท่องเที่ยวคนฉกาจ แต่ความจริงไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ส่วนหนึ่งที่ได้ไปบ้างก็เพราะน้าของแฟนมีบ้านหลังที่สองอยู่ที่ทองผาภูมิ เมื่อก่อนได้ไปบ้างเป็นครั้งเป็นคราว บางคราวได้ไปนั่งเขียนหนังสืออยู่ที่นั่นต่อเนื่องนานๆ เลยทีเดียว

ช่องเขาขาด

ช่องเขาขาดเป็นพิพิธภัณฑ์กลางแจ้งที่น่าชื่นชมมาก ควรใช้เวลาสัก 2 ชั่วโมงเพื่อดูนิทรรศการในห้องจัดแสดง และเดินบริเวณด้านนอกของสถานที่ ช่องเขาขาดเป็นส่วนหนึ่งของเส้นทางรถไปสายมรณะ ว่ากันว่าช่วงนี้ของเส้นทางเป็นช่วงที่ยากลำบากที่สุด คนเสียชีวิตมากที่สุด แต่พอวาดออกมา ปรากฏว่าสีหวานเสียจนหมดความน่าสะพรึงกลัว รูปนี้ขึ้นโครงสดๆ ณ สถานที่จริง แล้วมาลงสีแต่งเติมความประทับใจที่ระลึกได้ ขณะโดยสารรถตู้จากกาญจนบุรีเข้ากรุงเทพฯ

ปราสาทหินในคืนข้างแรม

โดยบังเอิญ ผมไปถึงกัมพูชาในวันแรม 15 ค่ำ ซึ่งเป็นวันสวรรคตของพระบาทสมเด็จพระนโรดม สีหนุ พอดี

journalists and anthropologists

นั่งริมน้ำที่รีสอร์ทแห่งหนึ่งที่อัมพวา เสียงเพลง “ขอยืมไหล่ซ้ายซบหน้าเมื่ิอน้ำตาหยด…” ต่อด้วยเพลง “หมีแพนด้า หมีแพนด้า” ลั่นข้ามคลองมา ก็พลันนึกถึงข้อถกเถียงเล็กๆ (ไม่ทันเป็นดราม่า) ระหว่าง journalists กับ anthropologists บน ฟบ เรื่องอัมพวาเมื่อสองสามวันก่อน